 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 5
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
Sojusznicy ‘39 |
|
|
Siedemdziesiąt pięć lat temu Polska została zaatakowana, spustoszona i podzielona przez dwa radykalnie lewicowe reżimy: socjalistów narodowych Hitlera i socjalistów międzynarodowych Stalina. Ci pierwsi przystąpili do akcji 1 września, biorąc na siebie odium inicjatora wojny. Ci drudzy zaatakowali dopiero 17 września - ale to oni byli tu w istocie rozgrywającymi, oni dysonowali kompletem kluczy do sytuacji geo-strategicznej. Naziści nie mogliby bowiem marzyć o skutecznym rozegraniu wojny z Polską, a następnie kampanii na Zachodzie, gdyby pomocnej dłoni nie podali im Sowieci - gdyby nie obiecane przez nich wsparcie, nie tylko wojenne, ale przede wszystkim ekonomiczne. Sam pakt Ribbentropp-Mołotow (23 sierpnia) był polityczną formą, której istotna treść wynikała z podpisanej wcześniej umowy handlowej (19 sierpnia), gwarantującej Niemcom dostawy zaopatrzenia (zboże, surowce przemysłowe, paliwa). Hitler nie mógł więc podjęć ostatecznej decyzji o rozpoczęciu wojny bez tej "promesy" ze strony Stalina.
Szczegóły zbrodniczej zmowy - na czele z tajnym protokołem paktu przewidującym rozbiór Polski - choć ujawnione stosunkowo szybko, były jednak uparcie i bezczelnie negowane przez dziesiątki lat w oficjalnej propagandzie sowieckiej i wstydliwie przemilczane w polit-poprawnej historiografii na Zachodzie. Wynikło to z faktu odwrócenia sojuszy, jakie nastąpiło po 22 czerwca 1941 roku - od kiedy to najlepszy sojusznik Hitlera został ulubionym "wujaszkiem Joe" dla całej "postępowej" prasy alianckiej. Wszelką pamięć o dwuletniej zbrodniczej kooperacji Moskwy z Berlinem zaczęto eliminować bardzo energicznie - czego spektakularnym przykładem seria propagandowych filmów pseudo-dokumentanych zrealizowanych na zamówienie rządu USA przez wybitnego reżysera Franka Caprę na przełomie 1941 i 42 roku, p.t. "O co walczymy?", gdzie o zbrodniczej roli Sowietów w rozpętaniu wojny po prostu w ogóle się nie mówi. Skoro taką narrację tak szybko zaproponowali nasi zachodni alianci, to trudno się dziwić, że stalinowska wersja drugiej wojny światowej - w której jedyny sprawca to Nazistowskie Niemcy, a Sowiecka Rosja jest wyłącznie ofiarą - dobrze trzyma się aż do dziś właściwie na całym świecie.
W tej niewesołej sytuacji szczególną wartość ma dla Polaków dbałość pamięć o wyjątkowym epizodzie uwiecznionym na fotografiach i filmach archiwalnych: wspólnej defiladzie Wehrmachtu i Armii Czerwonej, która odbyła się 22 września 1939 r. w Brześciu Litewskim (dziś: Brześciu n/Bugiem).
To jedna z tak rzadkich w dużej polityce chwil ostentacyjnej szczerości - oto na niedużej trybunce, właściwie prowizorycznym drewnianym podeście stoi dwóch wyższych oficerów: Nazista i Sowiet - salutują defilującym pododdziałom i wymieniają uściski gratulacyjne. Pierwszy z nich, to Heinz Guderian (1888-1954), generał Wehrmachtu, mający wielki wkład w tworzenie jego sił pancernych, słusznie wiązany z koncepcją wojny błyskawicznej. Drugi, kombryg (generał) Siemion Mojsiejewicz Kriwoszein (1899-1978) - praktycznym sprawdzianem jego możliwości była wojna domowa w Hiszpanii, dokąd Stalin posłał go jako jednego z "doradców wojskowych". Podczas spotkania w Brześciu obaj szybko rezygnują z tłumacza - przechodząc na znany im obydwu język francuski. Obaj wygłaszają pełne wzajemnych komplementów mowy - o znakomitych perspektywach jakie rysują się dla współpracy obu państw. Na koniec, jak zapisał jeden z niemieckich dziennikarzy obecnych tam wówczas: "Generał Kriwoszejn podał nam swój moskiewski adres z życzeniami rychłego spotkania po naszym zwycięstwie nad kapitalistyczną Anglią".
Kto ciekawy, może o tym epizodzie przeczytać więcej we wspomnieniach, jakie zdążyli opublikować obaj wybitni pancerniacy: "Byłem żołnierzem" Guderiana (w Polsce wznawiane szereg razy) i "Między burzami" Kriwoszejna (wciąż jeszcze, zdaje się, na polski nie tłumaczone). Nota bene: postać Siemiona Mojsiejewicza (Mojżeszowicza) Krowoszejna w oryginalnej perspektywie przedstawia praca Marka Shteinberga (sowieckiego oficera na katedrze akademickiej w USA) pt. "Żydzi w wojnach tysiąclecia" (wyd. Moskwa i Jerozolima 2005).
Kiedy przed laty realizowałem w Brześciu dokument pt. "Defilada zwycięzców" (prod. Film Open Group dla TVP1), żyli jeszcze całkiem liczni świadkowie tamtych wydarzeń. Zdawało mi się wówczas naiwnie, że robię film o sprawach mimo wszystko należących już do przeszłości. Dziś mam raczej poczucie dojmującej aktualizacji tematu, jaka nastąpiła od tamtej pory.
W ostatnich latach zawiązał się bowiem pewien szczególny, strategiczny sojusz strażników stalinowskiej wersji II wojny światowej. Oto w sierpniu 2009 r. po spotkaniu prezydentów Rosji i Izraela nad Morzem Czarnym ogłoszono, że oba państwa zgodnie potępiają i będą przeciwstawiać się jakimkolwiek próbom rewizji historii - ze szczególnym uwzględnieniem dwóch dogmatów: wyjątkowości Zagłady Żydów i wyzwolicielskiej roli Armii Czerwonej.
Praktycznym rezultatem tego porozumienia ponad faktami historycznymi było rychłe odsłonięcie w Izraelu pomnika wdzięczności Armii Czerwonej (w roku 2012, w obecności prezydenta Putina). Państwo położone w Palestynie włączyło więc do swej agendy wspólne z państwem Post-Sowieckim kultywowanie takiej wersji historii, która bezpośrednio godzi w polską rację stanu. Tam bowiem, gdzie Armia Czerwona to armia szlachetnych wyzwolicieli - tam nie ma miejsca na pryncypialne podejście do kwestii polskiej niepodległości.
Świat nie tylko nie zbliżył się więc do uznania oczywistej dla nas prawdy o sowieckiej inicjatywie w rozpętaniu II wojny światowej - ale możemy mówić wręcz o regresie. Zauważmy, że nawet wojna ukraińska niczego w ej sprawie zasadniczo nie zmieniła - nawet w okresie szczególnego nasilenia kampanii anty-putinowskiej na Zachodzie stalinowska wersja historii XX w. nie jest szerzej kwestionowana. Dlaczego?
Zapewne wszyscy uczestnicy tej nowej rozgrywki o Europę Środkową dobrze rozumieją, że lepiej nie wyciągać trupa z tamtej szafy, nawet na pilne bieżące potrzeby propagandowe, bo nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie pora na ponowne odwrócenie sojuszy - i wówczas kto z kim będzie się uroczyście witał jako sojusznik, i kto z kim będzie odbierał zwycięskie defilady? Lepiej więc dziś nie szydzić z tego, co jutro może się okazać mądrością nowego etapu - tak zapewne rozumują ci, dla których los Polski jest tradycyjnie ostatnim zmartwieniem.
My zaś pamiętajmy, że im bardziej niewygodną pozostaje prawda o tym, kto naprawdę rozpętał II wojnę światową - tym bardziej wymaga polska racja stanu, by prawdę tę szeroko propagować. A nic chyba nie przemawia do wyobraźni mocniej, niż obrazy niemiecko-sowieckiej jedności sojuszniczej z Brześcia 1939.
Grzegorz Braun |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia wrze¶nia 22 2014 08:19:27 ·
9 Komentarzy ·
16 CzytaÅ„ ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
