 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 3
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
Dezinformacja |
|
|
Sprawa 10 Kwietnia okazuje się papierkiem lakmusowym zarówno systemu medialnego, jak i politycznego III RP. Tylko bowiem (przezorne od pierwszych lat "transformacji") skoncentrowanie mediów w rękach państwowców mogło doprowadzić do sytuacji, w której, w godzinie szczególnej próby, środki masowego przekazu potrafiły zadziałać na rozkaz, zaś żurnaliści tak pokierować obrazowaniem wydarzeń, by prawdę utajono - czyli, by zapora medialna zablokowała obywatelom drogi dojścia do faktów. Z demokracją to nie ma nic wspólnego, ale i nie o nią w III RP od 25 lat chodzi rządzącym. Słynna "niedojrzałość do demokracji", która tak raziła "ojców demokratyzacji", gdy wystartowały "przemiany ustrojowe", to w istocie "niedojrzałość do prawdy" obywateli. Prawdę państwowcy muszą skrywać, gdyż częstokroć obnaża ona ich własną indolencję, niekompetencję, chciwość, złodziejstwo, a nieraz i po prostu zdradę. Zresztą (niegdyś mrożące krew w żyłach) słowo zdrada - w wirze "transformowania rzeczywistości" - wypadło z leksykonu "transformersów". Proces wymazywania tego słowa ze zbioru wyrażeń "nowej Polski" jest jak najbardziej zrozumiały, skoro na drodze "przemian ustrojowych" okazuje się, że peerel żadną zdradą nie był, tym bardziej więc czerwoni zdrady się wobec polskiej wspólnoty narodowej nie dopuścili i w związku z tym nie muszą być jak zdrajcy osądzeni - ani też oskarżyć o zdradę nie można tych, co z czerwonymi współpracowali. Na takich trzech mocnych podstawach transformacji leksykalnej staropolskie słowo zdrada traci z wolna rację bytu w rzeczywistości politycznej nad Wisłą, o ile już jej w ogóle nie straciło. Tak też w przypadku 10 Kwietnia "nie ma winnych, są tylko zadziwieni". I nie ma zdrajców. Parafrazując dictum Piłata, można by spytać w realiach III RP: cóż to jest zdrada? Albo: cóż to jest oszustwo?
Sam fakt istnienia tak silnej zapory medialnej i instytucjonalnej wokół 10 Kwietnia dowodzi jednak, że coś poważnego wspólnota wtajemniczonych pilnie ukrywa. Zasieków pod wysokim napięciem nie rozciąga się wokół szczerego pola. Wartowników z bronią nie stawia się przed ruderą. Kosztownego sejfu nie instaluje się w ścianie po to, by w jego środku nie trzymać nic wartościowego. Nie tylko bowiem milczenie jest złotem w gronie wtajemniczonych - drogocenna może być także wiedza o sprawie, wiedza, której państwowcy jak na razie nie wpuszczają do "powszechnego obiegu", pilnując by środowiska zaprzyjaźnionych z nimi żurnalistów zabezpieczały kłamstwa albo by wykazywały się ostentacyjnym brakiem zainteresowania prawdą. W tym względzie media są instrumentem władzy, bez którego rządzący nie byliby w stanie odgrodzić obywateli właśnie od prawdy. To jednak pokazuje, w czym w istocie leży siła oligarchicznego systemu III RP i jego słabość" właśnie w sub-systemie medialnym.
Rolę ludowego wojska, którego głównym zadaniem za peerelu było pacyfikowanie obywateli, pełnią współcześnie oficerowie medialni, którzy dniem i nocą, nieprzerwanie uwijają się wokół jednego: skłócania Polaków, nieustannego podsycania wewnątrz-wspólnotowych antagonizmów, tj. systematycznego osłabiania naszej wspólnoty. Zadanie na pewno odpowiedzialne, choć nieskomplikowane. O wiele łatwiej jest Polaków skłócać aniżeli jednoczyć wokół wspólnego dobra.
Słabość tego rozwiązania systemowego polega na tym, że w olbrzymiej mierze skuteczność medialnego instrumentu władzy zależy od... samych obywateli. Jeśli więc w pierwszym eseju dla Bibuły wskazywałem na konieczność duchowej odnowy polskiej wspólnoty narodowej (której siła jest nie do przecenienia - przeraża od lat wrogów zewnętrznych Polski i samych państwowców), to także z tego powodu, iż zmiana sposobu patrzenia Polaków na siebie samych i na Polskę, może być zarazem sposobem na odzyskanie podmiotowości przez naszą wspólnotę narodową. Podmiotowości i wobec rządzących, i wobec mediów (które bez audytorium odbiorców nie mogą w ogóle istnieć). Odwrócenie pewnego nienaturalnego porządku, tej chorej sytuacji, w której obywatele stanowią petentów dla państwowców (i ludzi mediów), polega na tym, by sami Polacy zaczęli patrzeć na siebie jako członków kilkudziesięciomilionowej Wspólnoty, którzy są gospodarzami tej ziemi i strażnikami pewnego systemu wartości - i że to państwowcy wraz ze swymi przybocznymi żurnalistami powinni czapkować obywatelom, a nie ci ostatni tamtym. Taki jest naturalny stan rzeczy w zdrowym państwie, w którym obywatel - swym wolnym wyborem i zarazem wolnym wsparciem finansowym jako podatnik - ceduje na swego przedstawiciela jakąś władzę. Także władzę nad swoim losem i swej rodziny. Przekazujemy jednak tę władzę (danemu reprezentantowi) na zasadzie takiej, na jakiej dobrowolnie podporządkowujemy się komuś, kto wykazuje się w jakiejś dziedzinie dużo większymi kompetencjami od nas i w związku z tym powierzamy mu wykonanie pewnej usługi - on zaś deklaruje się tę usługę uczciwie dla nas wykonać na obopólnie określonych warunkach.
Ktoś powie: no, zaraz, w jaki sposób przy oligarchicznym układzie, jaki panuje w III RP, mogą rządzeni domagać się podmiotowości - kto nam ją przyzna i w jaki sposób? Tę podmiotowość, odrzekłbym, przyznać sobie muszą sami Polacy. Każdy z nas, kto dostrzega, iż jest traktowany przedmiotowo (przez polityków i ich ludzi mediów), musi sobie tę podmiotowość przyznać, ponieważ to naród polski jest suwerenem w polskim państwie, nie zaś żadni państwowcy ani tym bardziej ich przyjaciele z mikrofonami i kamerami. To przyznawanie sobie podmiotowości przez Polaków, to nie jest więc proces wymagający jakiegoś, nie daj Boże, kolejnego "okrągłego stołu", przy którym zasiedliby ponownie przedstawiciele "strony społecznej" (tu: domagającej się upodmiotowienia w imieniu wspólnoty narodowej) i "strony rządowej" (tu: konglomeratu partii władzy).
Nie tędy droga. Potiomkinowskiej wioski nie można zdemontować za pomocą wylewania fundamentów pod fasady budynków i legalizowania czegoś, co powinno być zdelegalizowane (a tak uczyniono na starcie "transformacji" - zalegalizowano peerel i jego "władze", po czym wprowadzono oligarchię). Co więcej, potiomkinowskiej wsi właściwie nie należy od razu demontować. Najpierw trzeba ją na - jakiś czas - pozostawić do dyspozycji samym "zarządcom majątku", czyli państwowcom i ich żurnalistom, by się pokrzątali w opuszczonych atrapach.
Jak? Poprzez odłączenie się od Systemu żerującego na obywatelach. Jak znowu? Poprzez nieuczestniczenie w "wyborach" i niekorzystanie ze środków masowego przekazu. O tym, jak zdemontować potiomkinowską konstrukcję III RP powiem w następnym eseju.
Free Your Mind |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia pa¼dziernika 14 2014 08:07:46 ·
9 Komentarzy ·
17 CzytaÅ„ ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
