 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 5
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
„UtytÅ‚ani” dyspozycyjni uczeni – humaniÅ›ci... |
|
|
Na początku transformacji ustrojowej autorytetem okrzyknięto "światowej sławy znawcę" postmodernizmu Zygmunta Baumana . Nigdy się nie rozliczył ze swojej stalinowskiej przeszłości. Nie dokonał krytycznej oceny PRL. Tłumaczy raczej, że po 1945 roku "najlepsze rozwiązania proponowali komuniści" ("Nasz Dziennik", 2013.) W III RP ten stalinowski informator, politruk, propagator marksizmu i wychowawca kadr PZPR stał się dla oficjalnej pedagogiki autorytetem i niedościgniętym wzorcem godnym naśladowania. Także - o czym wzmiankowałem w poprzednich refleksjach - dla naszych, lokalnych proroków nowej śląskiej tożsamości. W tym samym czasie Gazeta Wyborcza autorytetem totalnym, bez wskazania na dziedzinę obwołała "światowej sławy literata" Andrzeja Szczypiorskiego . Bardzo go potrzebowano, bo był potulnym komentatorem takiej rzeczywistości, w której. "pierwszy milion trzeba było ukraść". Wkrótce autorytetem być przestał, ponieważ odkryto, że to zwykły donosiciel. Promotorzy Baumana to tzw. elity post-peerelowskie brzydzące się antykomunizmem. Owa elita - warto o tym pamiętać - to któryś z rzędu produkt, który zapowiedział swego czasu ( w 1920 roku !) Nikołaj Bucharin (1888- 1938) wyjątkowo "ludzki" /humanistyczny bolszewik: "Będziemy produkować znormalizowanych intelektualistów, będziemy ich wytwarzać jak na taśmie produkcyjnej". Do Bucharina należy sławny cytat: "Przymus proletariacki we wszystkich swoich formach, poczynając od rozstrzeliwania, a kończąc na obowiązku pracy jest metodą tworzenia komunistycznego człowieka".
Wielki poeta rosyjski, Osip Mandelsztam , uciekając przed aresztowaniem ( bo nie chciał być komunistą) , powiedział zdanie, które przeszło do historii: jesteśmy w łapach humanistów. I rzeczywiście dochowaliśmy się (znormalizowanych intelektualistów, humanistów ), całego ich stada.
Klasycznym produktem z taśmy są "utytłani"/ utytułowani - jak ich nazywa samotny krakowski nonkonformista akademicki Józef Wieczorek - akademiccy feudałowie, których pełno w uczelniach. Bywa, że ci bardziej zdemoralizowani, gdy tylko osiągną status tzw. samodzielnego pracownika naukowego (habilitacja) nabierają "poczucia patologicznej mocy" wobec niżej usytuowanych w hierarchii pracowników. Znane są mi osobiście przypadki (miłosiernie pomińmy nazwiska), takich utytłanych , znormalizowanych intelektualistów, chełpiących się swoimi humanistycznymi łapami. Gotowych wykonać każdą zleconą im "brudną robotę". Nadać sens temu co jest bezsensowne i próbować odebrać sens temu , co jest sensowne. To prawdziwy "skarb"/filar każdej pozorującej autonomię i samorządność Uczelni.
Powiedzmy sobie szczerze bez zdemoralizowanych w bolszewickim sensie profesorów nie można by stworzyć w Uczelni pseudo-demokratycznych fikcyjnych/fasadowych organów samorządowych. Takich jak - przykładowo- Senacka Komisja do spraw okresowej oceny nauczycieli akademickich, bądź Uczelniana Komisja Dyscyplinarna dla nauczycieli akademickich. "Utytłany" bolszewicki humanista pozwala/umożliwia powołać w Uczelni proceduralne narzędzie za pomocą, którego można dowolnie eliminować z gry (wyrzucić z pracy) nauczyciela akademickiego uznanego wcześniej za "politycznie niepoprawnego", homofoba, prawicowego, konserwatywnego wroga, itp., itd.
W towarzyskiej pogawędce jeden z takich intelektualistów z taśmy wyznał mi z cyniczną ,arogancką butą wprost: "Panie doktorze przecież Pan dobrze wie, że na uczelni profesor może z magistrem, a także z doktorem zrobić co chce". Pamiętam, że gdy to usłyszałem stanął mi przed oczyma pewien profesor pedagogiki sprzed 40 lat. Też był cyniczny, tyle, że bardziej dominowała w nim głupkowata dyspozycyjność i służalczość wobec władzy partyjnej.
Chwalił się, że otrzymał nominację na doradcę Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach opatrując to uwagą, że "nie jest co prawda dopuszczany do wszystkich wskaźników ekonomicznych i innych danych, ale...". Co nie przeszkadzało mu jednak doradzać. A partyjnemu sekretarzowi słuchać(?). Nadmienił też, że kieruje się w życiu racjonalną dewizą życiową w myśl której: "Jak chce się kozę wydoić - to trzeba się schylić ".
Tak oto, cyniczni, dyspozycyjni, pochyleni, kucający i głupawi profesorowie - no cóż - wciąż uczestniczą w kreowaniu rzeczywistość akademickiej , w której nic prawdziwie nie trwa i nic prawdziwie się nie zmienia. Pozostaje byle jakie, jest i nie jest. Niby-profesorowie, z zasłoniętym kulturowo sumieniem, bez charakteru i rzeczywistych przekonań - mają "dzięki temu" w swoim zasięgu nieograniczone pole "aktywności naukowej".
Wyzbyci skrupułów moralnych mogą z imponująco godną miną, napuszeniem i galimatiasem - napisać dowolną recenzję, przedsłowie i co tam tylko trzeba na dowolny temat i z dowolnym skutkiem ( oceną) końcową. Ostatnio - tak jak w PRL nie przykładając do tego znaczenia - ze szczególną lubością posługują się , 'słówkiem' sumienie nadając mu bardzo dowolną konotację (bądź 'podpinają' się pod prace mające w tytule to 'słówko') skutecznie potęgując w ten sposób kociokwik myślowy wywodów unicestwiający ostatecznie ich zrozumienie i sens. Jako fałszywi katolicy lubią też pokazać się w kościele, a nawet przyjąć komunię świętą...
Pedagodzy ubodzy duchem
Oczywiście, do odrodzenia się akademickiej pedagogiki/humanistyki należy mieć stosunek realistyczny: w społecznościach tego typu zawsze byli i zapewne będą pedagodzy ubodzy duchem. Problem tkwi w zachowaniu symetrii. Walka o godność akademickiej pedagogiki okazała się póki co bezowocna/przegrana, bo zostały rażąco naruszone proporcje (równowaga) między pseudo-profesorami z bolszewickiego zaprzęgu a profesorami przyzwoitymi na niekorzyść tych ostatnich. Dziś po 26 latach od instytucjonalnego upadku komunizmu widać, że niechlubną rolę w konserwowaniu owej asymetrii odegrała gruba kreska.
Być może w społeczeństwie o innych tradycjach władzy gruba kreska me zrobiłaby takiego spustoszenia we wszystkich segmentach życia społecznego. Lecz w państwie, które w ostatnich wiekach (wyłączając okres dwudziestolecia międzywojennego) miało status guberni, a jego władcami byli przeważnie zdrajcy i cyniczni karierowicze, gruba kreska musiała być (i jest) moralnym samobójstwem. Pospolitość intelektualna części tzw. elit politycznych, niby-profesorów, wyzbytych skrupułów moralnych, charakteru i rzeczywistych przekonań jest wyjątkowo niebezpieczna, ponieważ zdemoralizowanego durnia nie sposób wyrwać z objęć jego własnej głupoty. Trzeba więc bardzo uważać i nie dać się zwieść, a zwłaszcza nie widzieć dzieła szatana tam, gdzie sprawcą zła jest jedynie przerażająco pospolicie, zwyczajnie nijaki człowiek - ot, bolszewicki, dyspozycyjny humanista.
Ale - dla jasności wywodu odnotujmy -, iż zarysowane wyżej okoliczności są tylko jedną z przyczyn kryzysu akademickiej pedagogiki. Po formalnym upadku komunizmu Polska znalazła się w obszarze wszystkich lewicowo- liberalnych patologii, które od lat trawią Zachód. Nałożyły się one na zakłamane dziedzictwo moralne PRL-u. I to jest powód, iż zamiast uwagi podsumowującej - przywołam pouczające wspomnienie, które uwyraźnia istotne różnice między rodzącym się PRL-em a Zachodem: kiedy 1. Polska Dywizja Pancerna pod dowództwem bohaterskiego generała Maczka wkroczyła wraz z Brytyjczykami, Amerykaninami, Kanadyjczykami do Niemiec - wspomina żołnierz tej Dywizji prof. Edward Bożek - wszyscy alianci tropili nazistów, gestapowców, i esesmanów. Wszystkie więzienia były pełne i trzeba było budować obozy na wolnym powietrzu, żeby radzić sobie z napływem nowych więźniów.
Nikt nie proponował, żeby zorganizować okrągły stół, przy którym zasiedliby przedstawiciele sił demokratycznych i oprawcy w służbie Hitlera. Wszyscy alianci zgodzili się, że nie będą się dzielić władzą z tymi, którzy terroryzowali i mordowali ludzi. Żaden rozsądny człowiek po stronie zachodnich aliantów nie proponował, żeby nazywać gangsterów Hitlera post-nazistami, post-esesmanami czy post-gestapowcami. Nazizm został prawnie napiętnowany. Cóż by się stało, gdyby zwycięscy zdecydowali się podzielić władzą i pozwolili byłym nazistom zachować kontrolę nad niemieckim parlamentem, majątkiem i mediami ? Co wtedy stałoby się z siłami demokracji w Niemczech? (Tygodnik "Solidarność" nr 36 z 2001 r.).
Tymczasem w Polsce od 1989 roku mamy do czynienia z gorszącym spektaklem mistyfikacji, w którym uczestniczą nie tylko postkomuniści, ale i szerokie grupy dawnej opozycji, a także duża część skołowanego i ogłupionego społeczeństwa. Zaciera się różnicę między tym, kto tworzył i podtrzymywał przy życiu system, a tym, kto zmuszony był uczestniczyć w hańbie zbiorowej. Mało, obrońcom komunistów udało się skonstruować czarną wizję dekomunizacji, która miała jakoby doprowadzić do rozliczenia wszystkich członków partii komunistycznej. Wszystkich, którzy poszli na jakiekolwiek kompromisy z systemem, a więc de facto wszystkich. Straszono słynnym "polowaniem na czarownice". Trudno się dziwić, że wizja taka wywoływała i nadal wywołuje lęk. (por. B. Wildstein, "Życie" 1997). A przecież wystarczyłoby być może zmarginalizować, wyciszyć aktywność "utytłanych" i postmodernistycznych znormalizowanych intelektualistów ? Oj, zważywszy na zgniliznę moralną Zachodu coś mi się wydaje, że dopadła mnie chyba tym razem - trawestując zgrabne określenie prof. Tadeusza Sławka - nadmierna "dyspozycja" do optymizmu...
Herbert Kopiec
Tekst opublikowany w: ÅšlÄ…ski Kurier Wnet, nr 3, 2015 |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia wrze¶nia 01 2015 08:10:59 ·
9 Komentarzy ·
19 CzytaÅ„ ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
