 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 3
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
ODZYSKANIE NIEPODLEGŁOŚCI |
|
|
Przypisywanie jakichkolwiek zasług Piłsudskiemu lub twierdzenie, że odzyskanie niepodległości to równa zasługa Dmowskiego i Piłsudskiego to wielkie historyczne zakłamanie i nieporozumienie.
Polska odzyskała niepodległość w wyniku decyzji zwycięskich Aliantów dzięki zabiegną dyplomatycznym Dmowskiego i Narodowej Demokracji.
Legiony Piłsudskiego były sprzymierzone z Niemcami - były największą przeszkodą w odzyskaniu przez Polskę niepodległości.
Dopiero powstanie Błękitnej Armii Dmowskiego-Hallera sprzymierzonej z Ententą tą przeszkodę zlikwidowało,
I wojna światowa to wojna Ententy - Francji, Anglii i Rosji z państwami centralnymi - Niemcami i Austrią Legiony Piłsudskiego były stworzone przez Austriaków w celu wywołania powstania przeciw Rosji. To były oddziały austriackie, a nie Piłsudskiego - socjalista, lewak, Piłsudski, bez umiejętności wojskowych - został mianowany przez Austriaków brygadierem.
Piłsudski nic dobrego dla Polski nie zrobili, a wręcz odwrotnie, był największym hamulcowym tego wielkiego zrywu narodowego. Był psem spuszczonym ze smyczy przez Niemców, aby ten zryw narodowy poskromić.
Niemcy widząc, że powstanie niepodległej Polski jest rzeczą nieuchronną, chcieli przynajmniej tę Polskę możliwie osłabić.
Mimo przegranej wojny Niemcy nie rezygnowali. Prowadzili bardzo aktywną tajną i zakulisową politykę. Niemcy zawsze dążyły do likwidacji Polski i kontroli nad Rosją. Do Rosji wysłali Lenina, aby robił rewolucje bolszewicką, a do Polski wysłali Piłsudskiego chwilowo internowanego w Magdeburgu po nieudanych próbach wzniecenia powstania przeciw Rosji.
Jednym ze sposobów osłabienia Polski było utworzenie na wschód od Polski nowych państw (buforowych), wrogich Polsce, które by możliwie jak najwięcej ziemi Polsce odebrały. Realizował to Piłsudski w ramach federalizacji. To było główną przyczyną utworzenia przez Niemców niepodległej Litwy. Z tego samego również powodu spowodowali Niemcy utworzenie państewka "ukraińskiego" we wschodniej Małopolsce..
ODZYSKANIE NIEPODLEGŁOŚCI
Odzyskanie niepodległości przez Polskę po 123 latach rozbiorów to był wielki zryw narodowym długo oczekiwany i przewidywany, poprzedzony wieloletnim działaniem wielu partii, stronnictw i ugrupowań działaczy patriotyczno-narodowych w kraju i na emigracji - Ligi Polskiej, Ligi Narodowej, Stronnictwa Narodowo Demokratycznego, Narodowej Demokracji. Był to zryw narodowy obejmujący całą Polskę - Wielkopolskę, Śląsk, Małopolskę, Kongresówkę i Warszawę i Kresy Wschodnie Rzeczpospolitej. Był powrót to do macierzy ziem rdzennie polskich utraconych w wyniku wielowiekowej agresji na Polskę Prus i Austrii i Rosji.
Odzyskanie niepodległości było wysiłkiem całego narodu, i działaczy narodowych szczególnie Narodowej Demokracji w kraju i tych na emigracji. Najbardziej znanym i najwybitniejszym politykiem był Roman Dmowski, ale takich wybitnych działaczy i patriotów było wielu.
Roman Dmowski bliski wybuch wojny przepowiadał Francuzom w Paryżu już w maju r. 1914. I bardzo aktywnie wraz z innymi działaczami pracowali nad odzyskaniem niepodległości Polski słusznie przewidując przegraną Niemiec.
Liga Polska (1887-1893), a potem Liga Narodowa, Komitet Narodowy Polski byli twórcami odrodzenia Polski - Odzyskanie Niepodległości było największym sukcesem dyplomatycznym Polski i był wynikiem to wieloletnia akcja dyplomatycznej wszystkich stronnictw narodowych
Roman Dmowski był synem warszawskiego brukarza - to największy syn narodu polskiego
Wokół Komitetu Narodowego i idei Odrodzenia Polski ze wszystkich trzech zaborów zgromadziło się wiele zwolenników ze wszystkich warstw społecznych - robotnicy, chłopi, arystokracja duchowieństwo, wojskowi, naukowcy, prawnicy.
Zygmunt Balicki był jedną z czołowych postaci tworzących polski ruch narodowy na przełomie XIX i XX wieku. Wraz z Romanem Dmowskim i Janem Ludwikiem Popławskim udało mu się stworzyć nowoczesny obóz nacjonalistyczny. Dmowski i Popławski zajmowali się publicystyką, Balicki zaś tworzył zwarte konstrukcje myślowe, lepiej sprawdzał się w roli organizatora. Był również wybitnym badaczem w dziedzinie socjologii. Jednak jego myśl polityczna nie była związana od samego początku z myślą narodową.
Przewodniczącym Komitetu Narodowego Polskiego był hrabia Zygmunt Wielopolski. Prezesem Komitetu Wykonawczego Komitetu Narodowego Polskiego był Roman Dmowski.
Stanowiła konkurencję dla polityków z kręgu Józefa Piłsudskiego. Dominowała w nim orientacja prorosyjska. Komitet nawoływał Polaków do biernego oporu wobec dwóch pozostałych państw-zaborców: II Rzeszy Niemieckiej i Monarchii Austro-Węgierskiej. W Warszawie wyłonił się w listopadzie 1914. Popierały i uznawały tę organizację Francja oraz Wielka Brytania. Komitet w Warszawie przyjął patronat polityczny nad formowanym Legionem Puławskim. W grudniu Komitet nawiązał kontakt z dowództwem rosyjskiego Frontu Południowo-Zachodniego, którego efektem było uzyskanie 12 stycznia 1915 zmiany statutu wojska z ochotniczego na regularne państwowe pospolite ruszenie. Zachowano przy tym wiele przywilejów narodowych osiągniętych wcześniej.
Członkami Komitetu Narodowego Polskiego byli: Zygmunt Balicki, Stefan Bądzyński, Stanisław Czekanowski, książę Seweryn Czetwertyński, Henryk Dembiński, ksiądz Marceli Godlewski, Paweł Górski, Jerzy Gościcki, Władysław Grabski, Jan Harusewicz, Wiktor Jaroński, Walenty Kamocki, Czesław Karpiński, Stanisław Kozicki, Stanisław Leśniewski, Zdzisław Lubomirski, Marian Lutosławski, Józef Nakonieczny, Franciszek Nowodworski, hrabia Konstanty Broel-Plater, książę Maciej Mikołaj Radziwiłł, Jan Rudnicki, Antoni Sadzewicz, hrabia Władysław Sobański, Jan Stecki, Ignacy Szebeko, Józef Wielowieyski, Stanisław Wojciechowski, hrabia Maurycy Zamoyski, Jerzy Zdziechowski.
Fragment życiorysu Romana Dmowskiego
Dmowski był jednym z sygnatariuszy "Deklaracji lozańskiej", która wyrażała protest przeciwko aktowi 5 listopada 1916 r. wydanemu przez cesarzy Wilhelma II i Franciszka Józefa I.
15 sierpnia 1917 r. został przewodniczącym powstałego w Lozannie Komitetu Narodowego Polskiego, który tworzyli politycy Narodowej Demokracji i Stronnictwa Polityki Realnej.
20 września 1917 r. KNP uznany został przez rząd francuski za oficjalną reprezentację Polski. W następnych miesiącach tę samą decyzję podjęły rządy Wielkiej Brytanii, Włoch i USA.
22 czerwca 1918 r. w Szampanii wręczył sztandary czterem pułkom powstającej we Francji Armii Polskiej.
W sierpniu 1918 r. wyjechał z Paryża do Stanów Zjednoczonych, gdzie zabiegał o poparcie Polonii amerykańskiej.
We wrześniu i listopadzie tego roku dwukrotnie spotkał się z prezydentem T. W. Wilsonem.
W 1919 r. wraz z Ignacym Paderewskim reprezentował Polskę na paryskiej konferencji pokojowej.
28 czerwca 1919 r. wspólnie z nim podpisał w jej imieniu Traktat Wersalski. 10 września 1919 r. złożył podpis pod traktatem koalicji z Austrią w Saint-Germain, który pozostawiał sprawę Galicji wschodniej zawieszoną.
Tak pisał Dmowski w "Polityka polska i odbudowanie państwa" t.II:
"Najważniejsze cele, któreśmy sobie na Zachodzie w swej akcji podczas wojny postawili, zostały urzeczywistnione. Zjednoczenie Polski i utworzenie państwa polskiego zostało przez sprzymierzeńców ogłoszone, jako jeden z warunków pokoju. Polska już miała pozycję państwa sprzymierzonego; państwo to miało w Komitecie Narodowym organ z uznanymi oficjalnie atrybucjami rządu w sprawach zewnętrznych i wojskowych; miało urzędowe przedstawicielstwo dyplomatyczne w mocarstwach sprzymierzonych; Komitet Narodowy miał pod swą władzą armię polską, uznaną za sprzymierzoną i wojującą. Mieliśmy tym samym zapewniony udział w konferencji pokojowej, jako jedno z państw sprzymierzonych."
Trzeba tu zaznaczyć, że osiągnięcie tej pozycji byłoby niemożliwe bez utworzenia armii polskiej na Zachodzie, a więc bez tego, co dla tej sprawy zrobiła Francja. Posiadanie armii, stojącej u boku sprzymierzonych, było jedyną naszą legitymacją do tytułu państwa sprzymierzonego a co za tym idzie, do udziału w konferencji pokojowej. Legitymacja ta była niezbędna. Dobrze, że była uznana za wystarczającą.
Inaczej, Polska ze swymi legionami, walczącymi po stronie państw centralnych, ze swym Królestwem listopadowym, ze swą Radą Regencyjną, z rządem warszawskim i z jego ciągle ponawianymi deklaracjami, musiałaby być przez państwa zachodnie uznana za sprzymierzeńca państw centralnych i w końcu znalazłaby się wśród zwyciężonych.
Niepodległa Polska odrodziła się w listopadzie 1918 roku w ciągu zaledwie trzech tygodni.
To niezwykłe tempo zaskoczyło ówczesnych obserwatorów wydarzeń politycznych w Polsce i Europie. Dzień 11 listopada był oficjalnym Świętem Narodowym Polski w latach 1937-1939. Po wojnie... dopiero w 1989 roku wrócił do kalendarza oficjalnych świąt państwowych
Oto kronika tamtych dni:
5 listopada 1916 - wydanie aktu gwarantującego powstanie Królestwa Polskiego, w bliżej nieokreślonych jeszcze granicach.
4 stycznia 1917 - rozpoczęcie działalności przez Tymczasową Radę Stanu.
12 listopada 1917 - przejęcie obowiązków głowy państwa przez Radę Regencyjną.
7 października 1918 - ogłoszenie niepodległości Polski przez Radę Regencyjną.
25 października 1918 - powołanie rządu Józefa Świeżyńskiego.
30 października 1918 - Polska Komisja Likwidacyjna w Krakowie przejęła władzę w Galicji Zachodniej.
1 listopada 1918 - wybuchły polsko-ukraińskie walki we Lwowie - Bój o Lwów.
3 listopada 1918 - nastąpiła kapitulacja Austro-Węgier.
6 na 7 listopada 1918 - powstał w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej z Ignacym Daszyńskim na czele.
9 listopada - po abdykacji cesarza Wilhelma II proklamowano w Niemczech republikę.
10 listopada - powrócił do Warszawy z internowania w Magdeburgu Józef Piłsudski.
11 listopada - w Compiegne we Francji podpisano zawieszenie broni będące kapitulacją Niemiec i kończące I wojnę światową.
MIMO PRZEGRANEJ WOJNY NIEMCY NIE REZYGNOWAŁY
Niemcy prowadzili politykę FAKTÓW DOKONANYCH. Przemocą narzucili Polsce rząd Piłsudskiego
Trzy osobowa Rada Regencyjna (Aleksander Kakowski, Józef Ostrowski, Zdzisław Lubomirski), która miała wybrać Wilhelma II na króla Polski rozwiązała się i przekazała rządy Piłsudskiemu, którego Niemcy przysłali w salonce z Berlina. Piłsudski miał urządzać Polskę po niemiecku.
Piłsudski odmówił pomocy dla powstańców wielkopolskich, twierdząc, że Wielkopolska należy do Niemiec. A powstańcy wielkopolscy toczyli ciężkie walki z Niemcami - to była regularna wojna polsko niemiecka.
Niemiecką politykę tworzenia państw buforowych realizował Piłsudski pod płaszczykiem Federalizacji.
Wpływ Niemców na Ukrainie jest znamiennym przykładem ich działalności na kresach Wschodnich Polski. Już austriaccy Habsburgowie podsycali nacjonalizm ukraiński; dość wspomnieć do rzezi Jakuba Szeli. Kontynuacją tej samej polityki niemieckiej w czasie II wś były rzezie ludności polskiej na Wołyniu dokonane przez UPA, które były tworem niemieckim, takim jak chociażby SS Galizien. Stefan Bandera był agentem Gestapo.
Piłsudski blokował pomoc dla obrońców Lwowa okupowanego przez połączone siły Rusinów i Niemców. Sabotował pomoc militarną gen. Rozwadowskiego i spontaniczną pomoc mieszkańców Warszawy.
Grupie, która ujęła w Polsce władzę, nie w smak była akcja przeciw Rusinom we Lwowie. Nie tylko, że nie wysłano do Lwowa odsieczy, ale hamowano czynione w tym kierunku samorzutne wysiłki.
"Rada Regencyjna natychmiast, tj. w dniu 11 listopada, przekazała w ręce Józefa Piłsudskiego - jako tymczasowego naczelnika państwa - całą władzę cywilną i wojskową, a następnie rozwiązała się. Tym sposobem władza polska w Warszawie nie wyłoniła się z porozumienia polskich stronnictw, jak to się prowizorycznie stało poprzednio w Galicji i jak to próbował w Warszawie przeprowadzić Głabiński. Nie wyłoniła się nawet z jednostronnego, lecz bądź co bądź samowładnego zamachu, jak rząd lubelski: powstała ona pośrednio, ale w prostej linii - z nominacji niemieckiej."
W latach 1918-21 toczyło się równocześnie sześć wojen.
Wojna ukraińska, która rozpoczęła się we Lwowie w listopadzie 1918 roku i zakończyła się upadkiem Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej w lipcu 1919 roku, ustanowiła władzę Polski na ziemiach Galicji Wschodniej aż po rzekę Zbrucz.
Problem wojny w Wielkopolsce, która wybuchła 27 grudnia 1918 roku, został 28 czerwca 1919 roku rozwiązany przez traktat wersalski.
Natomiast wojna na Śląsku, prowadzona z przerwami jako seria trzech powstań w dniach od 16 do 24 sierpnia 1919, od 19 do 25 sierpnia 1920 i od 2 maja do 5 lipca 1921 - zakończyła się dopiero po podpisaniu w Genewie w 1922 roku konwencji w sprawie Śląska.
Wojna litewska, która toczyła się o Wilno, zaczęła się w lipcu 1919 roku i trwała praktycznie do chwili zawarcia pokoju w październiku 1920 roku; teoretycznie natomiast – wobec braku oficjalnego traktatu pokojowego - ciągnęła się przez cały okres międzywojenny.
Wojna czechosłowacka, rozpoczęta 26 stycznia 1919 roku zajęciem Cieszyna przez Czechów, którzy nie przyjęli lokalnego porozumienia zakończyła się 28 lipca 1920 roku arbitrażem państw sprzymierzonych.
Drobne konflikty na Spiszu i w innych rejonach Karpat trwały aż do roku 1925.
Najpoważniejsza była jednak wojna polsko-sowiecka - jedyna, która zagrażała istnieniu Rzeczypospolitej.
WOJNĘ Z BOLSZEWIKAMI ROZPĘTAŁ PIŁSUDSKI
Wojska polskie stały na tzw. "Linii Dmowskiego" i bolszewicy dwa razy proponowali rozejm w 23 grudniu 1919 i w 29 styczniu 1920. Bolszewikom zależało na pokoju, bo mieli na głowie walkę z Białą Armią
W Kwietniu 1920 Piłsudski zerwał rokowania i poszedł na Kijów - zdobywać Ukrainę dla Petlury, bo przecież nie dla Polski. (realizował niemiecką politykę federalizacji) Samowolnie wbrew polskiemu rządowi i rządom aliantów!
Wyprawa na Kijów była nieporozumieniem wojskowym i politycznym - Wojska sowieckie cofały się same. Pobył miesiąc w Kijowie bez celu i zaczął odwrót, (po co wiec szedł na Kijów?), a w konsekwencji była bitwa pod Warszawą. Piłsudski sprowokował bolszewików do tej wojny.
Gdyby Piłsudski poszedł z Denikinem na Moskwę nie byłoby w ogóle komunizmu!
Poszedł na Kijów, wygubił 200,000 żołnierzy (kolejny argument o niszczeniu Polskiej Armii).
Wyprawa na Kijów była klęską bardzo daleką w skutkach. Polska byłaby jednolitym krajem od Dyneburga na Łotwie po Kamieniec Podolski na Ukrainie, Mińsk na Białorusi. Polska straciła Iłłkuszte, Drysse, Połock, Bobrujsk, Borusow, Słuck, Mozyrz, Starokonstantynów - to tylko straty terytorialne.
MatkaPolka |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia listopada 12 2017 09:38:17 ·
9 Komentarzy ·
62 Czytań ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
