 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 6
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
Jestem dumny z Polski |
|
|
PAWEŁ KUKIZ:
- Jestem dumny z Polski, bo trwa. Jest. Mimo tego wszystkiego, co – teoretycznie – powinno ją zmieść z mapy świata. Pole bitew między Wschodem a Zachodem. Deptana przez jednych i drugich. Nie do ominięcia. Kluczowa. A jednak nie do zdobycia. Nawet gdy słaba gospodarczo, biedna, to tylko pozornie pokonana, bo nieznośna dla stacjonujących wojsk najeźdźcy. Solidarna, niebezpieczna. Prędzej czy później koszty jej okupacji przekraczają możliwości wroga.
Polska jest Kobietą. Matką. Wszystko dla Niej zrobisz. Jest twoja. Jedyna. Uśmiechnięta i zatroskana na przemian. Nawet gdy jesteś daleko, to wciąż myślisz, jak się czuje i czy czegoś jej nie potrzeba. Nosisz ją w sercu, a kiedy ci źle, to chcesz się do niej przytulić.
Dr BARBARA FEDYSZAK-RADZIEJOWSKA:
- Polska, co w praktyce znaczy – Polacy, okazała się zdecydowanie mniej podatna na totalitarne szaleństwa niż jej potężni sąsiedzi. Udaremnili kolektywizację, zachowali wiarę oraz pamięć o pomordowanych, także tych ze Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Wykorzystując doświadczenia zaborów, cierpliwie odtwarzali ubogie i pozbawione władzy, ale własne elity. Znaleźli je wśród duszpasterzy polskiego Kościoła, wśród żyjących kombatantów AK i WiN, przywódców Mikołajczykowskiego PSL i patriotycznej lewicy. W latach 80. pojawili się nowi działacze „Solidarności” jawnej i podziemnej. W Sierpniu to strajkujący, a nie ich ostrożni doradcy walczyli o „niezależne związki zawodowe”. Zaś 4 czerwca 1989 r. polscy wyborcy „wywrócili okrągły stół”, skreślając partyjną listę krajową i wybierając w ramach puli „35 proc. demokracji” – solidarnościowych kandydatów. Trudno być narodem bez własnych elit, a nam udało się wygrać z komunizmem i – tak właśnie uważam – walnie przyczynić się do upadku Związku Radzieckiego.
Prof. ANDRZEJ NOWAK:
- Biją nas, Panowie a Bracia, inne narody urodzajnością pól, obfitością złota i dochodów, mnóstwem plonów i wielkością obwarowań. Lecz wolność, najwyższe dobro spośród wszystkich dóbr, jest własnością waszego rodu i waszego imienia. Jest ona tak wielka, że w zestawieniu z nią wolność innych narodów byłaby dla was niewolą nie do zniesienia. Podziwiając słodycz tej wolności, wiele prowincji przyłączyło się do was i poddało waszemu panowaniu nie tyle siłą zbrojną, ile wielkością waszej wolności”. Tak nam podbija bębenka pierwszy publicysta polityczny używający języka polskiego – Stanisław Orzechowski, niecałe 500 lat temu. To był czas, kiedy Polska stała u szczytu potęgi, a jej fundamentem była kultura polityczna, eksponująca przywilej wolności otwartej dla szlachty polskiej, litewskiej, ruskiej, pruskiej, katolickiej, kalwińskiej, prawosławnej. Wizja tego przywileju, u sąsiadów nieznanego w tym (a czasem w żadnym) stopniu, przyciągała do polskości, spajała z nią, przekonywała o jej wyjątkowej wartości. Na tej wolności – swobodzie politycznej debaty – rozkwitła także kultura naszego języka: od Reja, Kochanowskiego, Orzechowskiego i Skargi poczynając. Ona z kolei wabiła do polskości przez swą fenomenalną zdolność do opisu świata, uczuć, do spierania się o Rzeczpospolitą.
Utrzymać Rzeczpospolitą między dwiema starszymi od Polski, a najliczniejszymi i najpotężniejszymi żywiołami Europy: wschodniosłowiańską wspólnotą prawosławną, z której wyrosło ostatecznie Imperium Rosyjskie, oraz germańską wspólnotą, z której powstały I, II i III Rzesza – to historycznie arcytrudne zadanie. A jednak po tysiącu lat Polska jest tam, gdzie była. Ładnie to miejsce określił Ronald Reagan w swoim najsłynniejszym przemówieniu, wygłoszonym wobec obu izb parlamentu brytyjskiego w czerwcu 1982 r.: „Polska nie jest ani na wschodzie, ani na zachodzie. Polska jest centrum cywilizacji europejskiej. Wniosła rzeczywiście wiele do jej kształtowania się. Czyni to i dzisiaj, w sposób znaczący nie godząc się na uciemiężenie”. Wspaniała polska niezgoda na zniewolenie – to jest nasz największy wkład do europejskiej cywilizacji, wkład oddziaływujący na Wschód i na Zachód.
Prof. ZDZISŁAW KRASNODĘBSKI:
- Jestem dumny z Polski, bo Polska była dumnym krajem – dumnym i przywiązanym do swojej wolności. Bez tego szczególnego związku z wolnością nie da się rozumieć polskości, tak jak na przykład Prus, a tym samym Niemiec, bez dyscypliny i zamiłowania do porządku. A ponieważ wolność ta – jak często wolność w ogóle – była stale zagrożona, tracona i odzyskiwana na nowo, polskie dzieje są jak wielka, sensacyjna powieść. Występują w niej różne charaktery – małe, podłe i wielkie, mocne i słabe, zdrajcy i bohaterowie, zapomniani i pamiętani, tacy, którzy się z małości podnoszą i którzy w małość popadają, bitni żołnierze i kunktatorzy, realiści i romantycy, wielcy pisarze i poeci oraz grafomani uważani za wielkich pisarzy i poetów, przywódcy duchowi i siewcy zwątpienia, książęta Kościoła, lojaliści i księża tacy jak ks. Stanisław Brzózka i ks. Jerzy Popiełuszko.
Niepowtarzalny jest sposób istnienia Polski, splatający się z nieistnieniem. Tak jak Niemcy czy Francja odradzają się ciągle w podobnej formie, tak i Polska odżywała i zmieniając się, trwa.
źródło: Uważam Rze |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia marca 04 2012 09:40:08 ·
9 Komentarzy ·
161 Czytań ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
