 |
Nawigacja |
|
|
Użytkowników Online |
|
|
 Gości Online: 4
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 970
Najnowszy Użytkownik: lublin
|
|
|
|
|
|
|
Michnik o swoim niepatriotycznym wychowaniu oraz… |
|
|
Jeszcze na początku lat sześćdziesiątych przyłączyła się do rewizjoni stów, socjal-liberałów i "autorytetów moralnych" grupa młodzieży komuni stycznej z organizowanego przez Kuronia komunistycznego antyharcerstwa(tzw. "walterowcy"), a potem z Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności (tzw. "komandosi").
Jej głównymi przedstawicielami byli Adam Michnik, Jan Lityński, Seweryn Blumsztajn, Barbara Toruńczyk, Barbara Blajfer i Irena Lasota (która jako jedyna z tego towarzystwa przeszła później na Prawicę - m.in. pod wpływem opozycjonisty katolickiego Jakuba Karpińskiego).
Wywodzili się oni z bardzo podobnego środowiska - dzieci komuni stycznych prominentów, w większości o korzeniach w KPP, a potem często w PPRowskim aparacie terroru bądź propagandy. Tłumaczy to pewną po błażliwość władz w stosunku do komunistycznych dysydentów. Z drugiej strony kontakty z Lewicą polską zapewniły im społeczne uwiarygodnienie i obronę przed późniejszymi represjami władzy.
O sobie i swym środowisku w tym okresie Michnik powiedział:
"Moja biografia nie jest typowa dla Polaków. Pochodzę z rodziny całkowicie spolonizowanych Żydów, którzy polonizowali się przyjmując komunizm. Był to rodzaj czerwonej asymilacji i dlatego ja, mając klasyczne emocje narodowe Polaka, nie miałem klasycznego odwołania się do narodowych symboli. Normalnie, w polskiej rodzinie, młodego chłopca prowadzono do kościoła katolickiego. Ja byłem wychowany w sposób całkowicie bezreligijny. Zwykle domową legendą był udział w antyhitlerowskiej Armii Krajowej, albo w jakichś powstaniach narodowych. Ja tego w sposób tak ścisły w domu nie miałem. Mój ojciec był bardzo znanym działaczem komuni stycznej partii przed wojną... cała jego kultura umysłowa, to była kultura marksizmu leninizmu..."
I tu leży psychologiczny klucz do zagadki "odwagi" dysydentów ko munistycznych. Przeciętny Polak wiedział, że mieszka we wrogim sobie państwie; we wrogim systemie. Przeciętnego Polaka w domu przygotowy wano do stawiania komunizmowi biernego oporu, czyli do utrzymania wiary, tradycji i rodziny. Ograniczenie oporu do obrony tych właśnie podstawo wych wartości było wynikiem przegranej dla Polski drugiej wojny świato wej i upadku Powstania Antysowieckiego. Wycieńczony tymi straszliwymi klęskami naród, a już tym bardziej zmasakrowana elita prawicowa, czy raczej w ogóle niepodległościowa, nie była zdolna - poza niewielkimi wy jątkami, jak środowisko Andrzeja Czumy - do oporu czynnego. Nato miast wychowane na zwycięstwach rewolucji sowieckiej na świecie, a szczególnie w Polsce, środowisko dysydentów komunistycznych było psycholo gicznie nastawione na działanie dynamiczne i bez kompleksów i zahamo wań, które charakteryzowały ofiary komunizmu.
Kontynuuje Michnik:
"Moja świadomość polityczna budowała się na skrzyżowaniu tych dwóch tradycji: tradycji zbuntowanego komunizmu - to był Kuroń, i tradycji nie zależnej polskiej inteligencji laickiej - to był Lipski...
Dlaczego to był taki ciekawy okres [przed 1968]? Funkcjonowa łem wespół z kilkudziesięcioma moimi przyjaciółmi jako legalna opo zycja w układzie, w którym nie było miejsca na legalną opozycję. W wyniku bardzo skomplikowanej sytuacji na Uniwersy tecie Warszawskim, mogliśmy tam funkcjonować.
Cała jej komplikacja polegała na tym, że znaczna część profesury uniwersyteckiej miała przeko nania liberalne. I to zarówno tej profesury, która była bezpartyjna, jak i tej, która była w partii komunistycznej. Oczywiście ci ludzie, nas, którzy byliśmy prawdziwymi komunistami, uważali za skończonych idiotów. Dla nich komunizm jako taki, już z samej definicji był nieszczęściem. A tu jeszcze przychodzili ludzie i mówili, że ma być jakiś lepszy komunizm, według nich nadawaliśmy się tylko do ambulansu lekarskiego. Niemniej jednak, ich honorem i ich godnością było: bronić nas"
Tutaj Michnik uczciwie tłumaczy rozterkę środowiska liberalno-socjalistycznego, a nawet niepodległościowego, bowiem dylemat jak postępo wać z rewizjonistami pojawił się również poza uczelnią.W teorii uznano Michnika i towarzyszy za wrogów, ale ponieważ znajdowali się oni w nie łasce aktualnie rządzącej ekipy komunistycznej, potraktowano ich w prak tyce jako "wrogów naszych wrogów" i pomagano.
Marek Jan Chodakiewicz, "O prawicy i lewicy" |
|
| |
Dodane przez prakseda
dnia grudnia 14 2013 11:02:57 ·
9 Komentarzy ·
24 Czytań ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Shoutbox |
|
|
Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
|
|
|
|
|
